Liv Laveyne schreef in de Morgen haar ervaringen bij Borderline:
“De kracht van natuur en cultuur verenigd in locatieproject ‘Borderline’
Menselijke cocons verrijzen in stenen ruïne
Verdoken aan het kanaal Dessel-Schoten in Oud-Turnhout ligt een geheime droomwereld: La BonneEspérance. In een voormalige steenfabriek speelt er Borderline, een uniek locatieproject van cultuurhuis De Warande en theater De NWE Vorst.
Het is nauwelijks te geloven dat er 100 jaar geleden een en al bedrijvigheid heerste waar nu La Bonne Espérance ligt: brandende ovens, arbeiders die kruiwagens vol bakstenen aan- en afsleurden…Tot in 1933 met de crisis de fabriek haar deuren sloot en de natuur het overnam. De site werd langzaam overwoekerd door bomen en planten. In 2011 werd het domein opgekocht door Natuurpunt, dat er een vleermuizenreservaat van maakte.
Te midden daarvan speelt Borderline zich af. De titel verwijst naar het feit dat de site op de grens met Nederland ligt en een samenwerking is tussen De Warande en De NWE Vorst in Tilburg, maar ook omdat het een locatieproject is op het kruispunt van natuur en cultuur.
Artistiek aanstuurder van Borderline is Nick Steur, niet toevallig een kunstenaar die zich verbonden weet met deze plek. Eerder gooide hij al hoge ogen met zijn performance FREEZE!, waarbij hij stenen opeenstapelde tot wankele torens en menselijke wil zich mat met natuurkracht. Voor Borderline deed hij een open call aan artiesten om met hem op deze plek aan de slag te gaan. De voorwaarden waren niet min: zo mocht er geen enkele vorm van elektriciteit, geen kunstlicht of geluidversterking bij komen kijken. Uit de 130 aanmeldingen bracht hij een handvol projecten samen.
In een troepje van dertig man betreden we La Bonne Espérance. Sommigen krijgen een steen, anderen een touw in de hand. Elk heeft zijn parcours. Een hoofdtelefoon houdt aanvankelijk alle geluid van buitenaf tegen, we horen enkel nog het ritme van onze ademhaling. Tussen de ruïnes passeren we een mensenlichaam in een cocon, worden we een oude oven binnengeleid waar we met een stethoscoop met kunstenaar Ruben Nachtergaele het vermalen van steengruis aanhoren in een collectief en tegelijk hoogst individueel ritueel. Tussen de oude verweerde transportbruggen takelt Collectief Walden een ontwortelde berkenboom met menselijke kracht omhoog. De boom zweeft in het ijle en brengt onze realiteitszin in verwarring. Borderline veruitwendigt het inwendige van deze plek. Is de ruïne symbool van destructie dan neemt cultuur hier opnieuw subtiel vorm aan. Komt geschiedenis terug tot leven, wordt het stof letterlijk ervanaf geblazen. Het harde labeur van de vroegere arbeiders wordt geabstraheerd tot een dansperformance van Michel Yang: moe van het versleuren zijgt ze neer tot ze één wordt met de stenen. In een labyrint van wat ooit oude fabrieksmuren waren en nu tot tunnels van vleermuizenpoep zijn verworden, spant Nick Steur witte touwen tot we ons in een reusachtig spinnenweb gevangen weten. Nietige wezens zijn we in deze immense natuur. Je zwalpt tussen Apocalyps en het geruststellende besef dat als ons ras uitsterft, de natuur het weer overneemt.
Was land-art een vergeten ding, dan gaan deze jonge kunstenaars ermee aan de slag. Met een hernieuwd respect en een bijzondere sensitiviteit. Zonder woorden, zonder elektriciteit is Borderline zen die opnieuw zin geeft. “
